بیماری پریودنتال چیست + درمان
بیماری پریودنتال چیست
در این مقاله ابتدا به بررسی اینکه بیماری پریودنتال چیست می پردازیم…
پریودنتیت، بیماری التهابی لثه و بافت های عمیق تر پریودنشیوم است و با تشکیل پاکت و تخریب استخوان آلوئول پشتیبان مشخص می گردد.
از دست رفتن استخوان در کودکان را می توان در پرتونگاری های بایت وینگ با مقایسه ارتفاع استخوان آلوئول نسبت به محل اتصال سمان – مینا تشخیص داد.
فاصله های بین دو و سه میلی متر را می توان از دست رفتن تردید برانگیز استخوان درنظر گرفت و فاصله های بیش از سه میلی متر نشانگر از دست رفتن قطعی استخوان است. از دست رفتن استخوان معمولا بین دندان های آسیای اول و دوم شیری است.
پریودنتیت مهاجم (پریودنتیت زودرس):
1- پریودنتیت مهاجم منتشر (GAP)
2- پریودنتیت مهاجم موضعی (LAP)
پریودنتیت مهاجم منتشر (GAP):
شروع GAP در هنگام یا بلافاصله پس از رویش دندان های شیری دیده می شود که منجر به التهاب شدید لثه، از دست رفتن منتشر اتصالات لثه ای، لقی دندان و از دست رفتن سریع استخوان آلوئول همراه با افتادن زودرس دندان ها می گردد.
پسرها نسبت به دخترها بیشتر به GAP مبتلا می شوند. بافت لثه ممکن است در ابتدا فقط التهاب خفیفی را همراه با حداقل میزان پلاک میکروبی نشان دهد.
بیشتر اوقات همه دندان ها تحت تاثیر قرار می گیرند. تخریب استخوان آلوئول به سرعت پیشرفت کرده و دندان های شیری ممکن است تا سه سالگی از دست بروند.
پریودنتیت مهاجم موضعی (LAP):
بیماری با از دست رفتن سریع و شدید استخوان آلوئول پیرامون بیش از یک دندان دائم مشخص می شود و معمولا دندان های آسیای اول و دندان های پیشین را درگیر می کند. روند بیماری خود محدود شونده است و از دست رفتن استخوان پیرامون دندان های شیری می تواند نخستین یافته در این بیماری است و الگوی دو طرفه و قرینه دارد.
از نظر بالینی، بیماران LAP دارای التهاب بافتی کمتر بوده و به میزان بسیار اندک پلاک یا جرم دندانی بالای لثه ای دارند. ولی انباشت پلاک زیر لثه ای هم از نوع چسبیده به بافت و هم از نوع چسبیده به دندان، دیده می شود.
پیشروی از دست دادن استخوان در نوجوانان سه یا چهار برابر سریع تر از پریودنتیت مزمن است. Aa و یا گونه های شبه پروفیبرومونانس عامل بیماری اند.
درمان پریودنتیت مهاجم:
درمان پریودنتیت مهاجم در هر نوع منتشر و موضعی شامل آموزش بهداشت دهان، رایزنی با پزشک بیمار در صورت لزوم، برداشتن مکانیکی عوامل میکروبی بالا و زیر لثه از طریق روش های درمان غیر جراحی و یا جراحی با درمان کمکی ضد میکروبی است.
درمان ضد میکروبی کمکی باید برای کمک به از بین بردن ارگانیسم های Aa که به زخم های میکروسکوپی اپی تلیوم شیار لثه نفوذ کرده اند، استفاده شود.
درمان GAP اغلب کمتر قابل پیش بینی است. هنگامی که پاسخی به روش های معمول درمان وجود ندارد، ممکن است تجویز آنتی بیوتیک های جایگزین بر اساس نوع فلور بیماری زای ویژه آن لازم باشد.
دیدگاهتان را بنویسید